Adamın biri bir gün paltarlarını yumaq üçün Nil çayının kənarına getmişdi. Çayın kənarında dayanarkən, bir də baxdı ki görülməmiş şəkildə böyük bir əqrəb özünə doğru gəlir.
Çox qorxmuşdu. Əqrəbin şərindən Cənabı Haqqa sığındı. Əqrəb çaya gəldiyində, sudan böyük bir qurbağa çıxıb əqrəbə doğru gəldi. Əqrəb, qurbağanın kürəyinə minib suyun üzərində üzüb getdilər.
Gördükləri adamın marağına səbəb olmuşdur. Onları çayın kənarı boyunca təqib etdi. Çayın qarşı axınına keçdikləri zaman əqrəb qurbağanı buraxıb budaqları böyük, kölgəsi çox olan bir ağacın yanına getdi.
Adam bir də baxdı ki, ağacın altında Allaha üsyankar bir gənc mışıl mışıl yatır. "Bu əqrəb çayın kənarından bura qədər, bu gənci soxmaq üçün gəldi. "dedi və içindən, əqrəb gəncə yaxınlaşdığı zaman dərhal əqrəbi öldürməyə qərar verdi. Onun üçün əqrəbə yaxın bir yerdə dayandı. Bir də baxdı ki qarşıdan böyük bir ilan gənci öldürmək üçün gəncə doğru gəlir. Bu sırada əqrəb ilanın üzərinə hücum etdi və başını sıxmağa başladı. İlan öldükdən sonra əqrəb çaya döndü. Qurbağa da onu orada gözləyirdi. Əqrəb təkrar qurbağaya minib çayın kənar yanına keçdi. Adam onların arxasınca baxa-baxa qalmışdır.
Gəncin yanına gəldiyində, gənc hələ yatırdı. Adam öz-özünə belə dedi:
"Ey yatan gənc! Allah səni sən xəbərsiz olsanda qaranlığın içindəki hər cür pislikdən qoruyar. Sən yatsansa belə Allah yatmaz. O qullarına çox mərhəmətlidir.
Köhnələrdən biri axşam yeməyini sarayda yemək üzrə xəlifənin qonağı idi. Sürətlə saraya doğru gedərkən önünə biri çıxdı. Önünə çıxan adama kim olduğunu soruşdu. Adam:
- Mən yolçuyam. Buralı deyiləm. Aç və yorğunam, dedi. O da:
- Mən xəlifənin qonağıyam. Gəl birlikdə gedək, dedisə də qonaq:
- Mənim xəlifə ilə nə işim olacaq. Sənin mənə verəcəyin bir tas şorban varsa ver, yoxdursa burax, dəyincə çox maraqlanmayıb saraya doğru yönəldi.
Dəvətdən sonra dönəndə baxdı ki, adam bir kənara qıvrılıb yatır. Oyandırmaq istəmədi və "Səhər oyanacağı vaxtda gəlir və qarınını doyuraram" deyə düşündü, evinə getdi və yatdı.
O gecə bir yuxu gördü. Özü bir səhrada idi. Üzündən işıqlar saçılan böyük bir sıxlıq və o kütlənin qarşısında da daha nurlu bir şəxs var idi. Bunların kimlər olduğunu soruşdu. Özünə dedilər:
- Bunlar 124 min Peyğəmbərdir. Ən qabaqda olan da son Peyğəmbər Həzrəti Məhəmməd Mustafa (s.ə.v.) dır, dedilər.
Dərhal Peyğəmbərimizin əlini öpmək istədisə də, Peyğəmbərimiz əlini vermədi. Və buyurdu ki:
- Biz, sevdiklərimizdən bir tas şorbanı əsirgəyənlərə əlimizi vermərik.
Oyanar oyanmaz dərhal axşamkı xarici qonağı tapmaq üçün qaçdı. O, qalxmış və yola davam etmişdir. Geri qaytarmağa çalışdı qəribi və "Nə olar bir tas şorbamı iç" deyə yalvardı. Qərib adam israrlara baxmayaraq qəbul etmədi və belə dedi.
- Sənin bir tas şorba verməyin üçün mütləq 124 min Peyğəmbəri səfərbərmi etmək lazım idi? O gücdə olmayanlar nə edəcəklər?
Bundan sonra o şəxs rast gəldiyi heç bir qonağa yemək ikram etmədən göndərməzdi. Hətta özünə qonaq olub yeməyini yeməsi üçün yalvarardı.
pis
