Hər şey kiçik ikən gözəl imiş,ana

Övladlar varki müvəffəqiyyətlərini,zəfərlərini yazırlar

Sənə yazacaq bir müvəffəqiyyətim,bir mükafatım yoxdur,ana

Kaş ki olsaydıda səni sevindirə bilsəydim

Kaş ki mənim də anama yazacaq,izah edəcək müvəffəqiyyətim olsaydı...

Amma yoxdur ana...

Sevdiyin,oxşadığın saçlarıma ağlar düşdü,ana

İlk əvvəl saçlarım həyat mübarizəsinə məğlub oldu

Düşmənlərim həmişə məndən güclü oldu...

Onların taxta qılıncları mənim poladdan qılıncımı paramparça etdi

Onlar məni məğlub etmək üçün nə ssenarilər yazdı,nə böhtanlar atdılar...

Mən “günahsızam” belə deyə bilmədim

Düşmənlərimə həmişə məğlub oldum,ana

Və çox təəssüfki dostlarıma da...

Dostlarım da həmişə məni məğlub etdi

Mən onları dost bilərkən onlar məni əzdilər

Arxamda həmişə bir xəncər yarası oldu,ana

Sənin anlayacağın dostlarım məni düşmənlərimdən də betər etdilər...

Uşaqlıq illərimin həsrəti ilə səni axtardım,ana

Səndən daha şəfqətlisini,daha mərhəmətlisini tapa bilməyəcəyimi bilərək...

Hər şey kiçik ikən gözəl imiş,ana

İndi böyüdüm və məğlub olmağı öyrəndim

Aclığa-toxluğa,xəstəliyə-sağlamlığa,dosta-düşmənə...

Hamısına məğlub oldum

Bir sözlə,həyata məğlub oldum,ana

Məğlub oldum...